Το πρόσωπο σμιλεμένο με ακρίβεια. Ψυχρό, αλλά όχι άδειο. Η έκφραση σταθερή, σχεδόν αμετάβλητη, σαν να προϋπήρχε της μορφής. Τα φίδια δεν κινούνται· στέκονται. Δεν απειλούν· παρατηρούν. Ό,τι κάποτε ήταν φόβος, εδώ μετατρέπεται σε παγωμένη αυτοσυνείδηση.

Η Γοργώ, η πρώτη από τις τρεις Γοργόνες, δεν εκρήγνυται σε θυμό· κρατά εντός της το βάρος του βλέμματος. Δεν φτιάχτηκε για να τρομάζει, αλλά για να αντέχει το να την κοιτούν. Και αυτό είναι πιο δύσκολο.

Το μέταλλο εδώ αποκτά πρόσωπο, αλλά όχι δέρμα. Καμιά λεπτομέρεια δεν μαλακώνει το βάρος της μορφής. Η Γοργώ δεν αναπαρίσταται ως τέρας. Δεν φέρει τη θηριωδία· φέρει τη μνήμη της μεταμόρφωσης. Της ποινής. Της ματιάς που έγινε πανοπλία.

Δεν είναι κραυγή. Είναι καθρέφτης.